قورباغه های سمی: حقایقی درباره این دوزیستان زیبا اما کشنده – زومیت

قورباغه های سمی ( نیزه های سمی ) دوزیستان کوچک و رنگارنگی هستند که در کف جنگل های بارانی استوایی در آمریکای مرکزی و جنوبی زندگی می کنند. اینها از خانواده قورباغه ها هستند Dendrobatidae طبق گزارش باغ وحش سانفرانسیسکو، بیش از 175 گونه شناخته شده وجود دارد. قورباغه های سمی کوچک و تنها 2.5 تا 5 سانتی متر اندازه دارند و برخلاف بسیاری از دوزیستان دیگر در طول روز فعال هستند.

_{قورباغه سمی آبی (Dendrobates azureus)}

به اصطلاح قورباغه های سمی ( نیزه های سمی ) سمومی هستند که از پوست آنها ترشح می شود که به طور سنتی برای نوک سلاح شکارچیان استفاده می شده است. به عنوان مثال، برخی از مردمان بومی غرب کلمبیا صدها سال است که در معرض پوست قورباغه های سمی طلایی قرار گرفته اند.phyllobates وحشتناک) برای نوک سلاح هایشان.

قورباغه های سمی رنگ های متنوع و روشنی دارند، به همین دلیل است که گاهی اوقات به آنها “جواهرات جنگل های بارانی” می گویند. رنگ های روشن آنها به شکارچیان هشدار می دهد که این قورباغه ها سمی هستند و باید از آنها دوری کرد. به این مکانیسم بقا، آپسماتیسم می گویند. برخی از گونه های قورباغه های سمی نیز از رنگ و طرح خود برای استتار استفاده می کنند. مثلا قورباغه های سمی Dendrobates tinctorius آنها از الگوهای زرد و سیاه خود برای ادغام با زیستگاه طبیعی خود استفاده می کنند.

تنوع رنگ زیاد در میان گونه های قورباغه های سمی ممکن است نتیجه جدایی نیاکان این قورباغه ها در حدود ده هزار سال پیش باشد. در آن زمان، منطقه ای که اکنون پاناما نامیده می شود، پر از سیل بود و قورباغه ها از هم جدا شدند. سپس، جمعیت های مختلفی از قورباغه ها به رنگ خود تکامل یافتند.

سطح سم قورباغه های سمی از گونه ای به گونه دیگر متفاوت است. سمی ترین گونه قورباغه های سمی فیلوبات ها مربوط به. این قورباغه ها سمی قوی به نام بوتراکوتوکسین تولید می کنند. قورباغه های سمی طلایی به عنوان یکی از سمی ترین حیوانات روی زمین شناخته می شوند.

_{قورباغه زهر طلایی (Phylobates Terribilis)}

Batrachotoxin یک آلکالوئید استروئیدی قوی است که سیستم عصبی بدن را مختل می کند. مغز پیام های الکتریکی را به قسمت های مختلف بدن می فرستد و این پیام ها از کانال های سدیم عبور می کنند. بوترکوتوکسین ها این کانال ها را باز نگه می دارند و سیستم پیام رسانی مغز را مختل می کنند و باعث ایجاد شرایط ناتوان کننده و بالقوه کشنده مانند فلج، درد شدید و حتی نارسایی قلبی می شوند.

با این حال، یک حیوان وجود دارد که می تواند در برابر قدرت سمی قورباغه های سمی طلایی مقاومت کند: مار شکم آتشین (لیوفیس اپینفالوس) این مارها تنها شکارچیان طبیعی شناخته شده قورباغه های سمی هستند زیرا از سموم این قورباغه ها محافظت می شوند.

قورباغه های سمی نیز راه هایی برای مهار سم خود ایجاد کرده اند. بر اساس مطالعه ای که در مجله فیزیولوژی عمومی منتشر شد، قورباغه های سمی دارای مولکول های “سم اسفنجی” هستند که از چسبیدن سم به سلول های خود قورباغه جلوگیری می کند و آنها را از سم خود محافظت می کند.

در دوران نوزادی، رژیم غذایی قورباغه ها شامل هر چیزی است که در دسترس آنها است، مانند جلبک ها، حشرات مرده و در برخی موارد دیگر بچه قورباغه ها. قورباغه های سمی بالغ همه چیزخوار هستند اما بیشتر از حشراتی مانند مورچه ها، موریانه ها و سوسک ها تغذیه می کنند.

قورباغه های سمی سمیت خود را از رژیم غذایی خود دریافت می کنند. اگرچه تا حد زیادی ناشناخته است که کدام حشرات برای این قورباغه ها سمی ترین هستند، اما مطالعه ای که در مجله PNAS منتشر شد نشان داد که گل های نرم خیس شده کورسین) را می توان در این مورد سرزنش کرد. این سوسک ها حاوی مقادیر زیادی باتراکوتوکسین هستند و در معده پرندگان یافت می شوند. پتوها همان سمی را تولید می کنند که قورباغه های سمی ترشح می کنند. محققان نوشتند: «خانواده meliridae آنها در سرتاسر جهان زندگی می کنند و گروه جنگل های بارانی کلمبیا می تواند منبعی از باکتری توکسین ها در قورباغه های بسیار سمی باشد. فیلوبات ها آنها باید در آن منطقه باشند.

قورباغه های سمی در اسارت بیشتر سمیت خود را از دست می دهند، در حالی که قورباغه هایی که در اسارت پرورش یافته اند هیچ سمی تولید نمی کنند. این به دلیل تفاوت بین رژیم غذایی در طبیعت و در اسارت است.

جفت گیری در طول سال اتفاق می افتد، اما به ویژه در فصل بارندگی، در محلی در کف جنگل که توسط نر انتخاب می شود. برای جفت گیری، ماده تخمک بارور نشده خود را روی بستر برگ در محیطی تاریک و مرطوب می گذارد و نر اسپرم خود را آزاد می کند تا تخم ها را بارور کند. تعداد تخم هایی که یک قورباغه در یک زمان می گذارد متفاوت است، اما برخی از گونه ها می توانند تا 40 تخم در یک زمان بگذارند.

_{قورباغه آبی سمی سمی (Hyloxalus azureiventris) بچه های خود را بر پشت حمل می کند.}

قورباغه های والدین به مدت 10 تا 18 روز از نوزادان متولد نشده خود محافظت می کنند و گاهی اوقات آنها را وادار می کنند با ادرار خود آب بنوشند. تخمک ها تبدیل به بچه هایی می شوند که به پشت مادر می چسبند و او آنها را به استخر می برد. حوضچه ها به مدت چندین ماه به عنوان محل پرورش توله های قورباغه عمل می کنند تا زمانی که به یک قورباغه بالغ تبدیل شوند.

بر اساس مطالعه ای که در مجله Symbiosis منتشر شده است، گیاهان آناناس تیره رنگ نیز از بچه های قورباغه ای که بین برگ هایشان قرار می گیرند، سود می برند. این گیاهان نیتروژن را که از مدفوع بچه قورباغه تولید می شود جذب می کنند و به عنوان کود عمل می کنند.

قورباغه های سمی از گونه های بالغ مختلف از نظر اندازه متفاوت بوده و طول آنها بین 20 تا 40 میلی متر متغیر است. ماده ها معمولا بزرگتر از نرها هستند و در برخی گونه ها قسمت نرم انگشت پا نر (مانند قورباغه آبی سمی) بزرگتر از ماده هاست.

سن بلوغ نیز بین گونه ها متفاوت است. به عنوان مثال، قورباغه توت فرنگی سمی (اوفگا پومیلیوده ماه پس از بزرگسالی بالغ می شود، در حالی که قورباغه های آبی سمی دو سال طول می کشد تا برای جفت گیری آماده شوند. میانگین عمر قورباغه سمی 3 تا 15 سال است.