رابطه ن دیندار و مشارکت و مسئولیت اجتماعی

سن ایضی*؛ مسئولیت اجتماعی فرد یا به تعبیر قرآن “عمل صالح” شامل مشارکت فعالانه هر فرد در اجتماعی است که در آن زندگی می کند، مسئولیت اجتماعی فرد را می توان با شرکت در حوزه خصوصی پاکسازی محیط زیست، کمک به خیریه و در حوزه عمومی مانند ساختن. مدرسه و کارخانه برای حل مشکلات و مسائل مهم اجتماعی، فرهنگی و محیطی تعریف کرد، مسئولیت اجتماعی کمک می‌کند که کیفیت سطح زندگی مردم یک جامعه افزایش یابد وآن جامعه را سعادتمند گرداند.

صاحب نظران متقدم در خصوص وظایف اجتماعی فرد نظراتی را ارائه کرده اند، مدینه فاضله در اندیشه فارابی بر اساس مشارکت، یاریگری، تقسیم کار و تقسیم مسئولیت های اعضای اجتماعی بین جامعه، به منظور رفع نیازهای فردی و جمعی تشکیل می شود.

به نظر فارابی وظیفه اصلی حکومت کوشش و تلاش همه جانبه برای حفظ امنیت و آرامش و استقرار شبکه آموزش و پرورش به منظور کشف استعدادها و پرورش آن ها و برداشت صحیح از استعدادهای شکوفایی شده برای اعمال مسئولیت های مرتبط در تقسیم کار است. ارابی ار ویژه مردم اجتماع و دولت را در ودرده است.

نظریه نسبت به نظریات قبل از خود، قرابت بیشتر با تلقی مدرن از جامعه مدنی، چرا که ارسطو سرانجام دموکراسی را به عنوان روند روند منطقی دارد، تجربیات بشری به رسمیت می‌شناسد و از مقولاتی، چون مشارکت سیاسی و پاسخگوی دولت و مردم را دارند. از سخن میوید انتخاب کنید.

در تعریف شهروند می‌نویسد: بهترین مصداق شهروند محض و مطلق، کسی است که حق را به کار دادرسی و احراز مناصب را دارد و در جای دیگری می‌گوید: شهروند کسی است که در شهری که مسکن اوست، حق دادرسی و بیان عقیده درباره امور را دارد. داراست و ا ان میند انگان، ردگان، ودکان و ران از مسیری رخوردار.

دین مبین اسلام، مسئولیت اجتماعی رد را در مل الح ریف رده است. عمل صالح مفهوم واضح و روشنی دارد که ما به زبان فارسی به آن”عمل نیک” می‌گوئیم و قرآن در مواردی آن را در مقابل «عمل سوء» قرار داده و از این طریق تفسیر آن را به «عمل نیک» تأیید کرده است. لت «و سوره اثیه» نین میفرماید:

نه در این دو آیه، عمل صالح در برابر «عمل تنها سوء» قرار گرفته است، بلکه در سوره های نسا آیات 123-124 وانعام آیه 54 و جاثیه آیه 21، چنین تقابلی مطرح می شود و برای انسان جای شک باقی نمی ماند که عمل صالح همان است. مل نیک است د «عمل د» میاشد.

عنایت کتاب آسمانی ما به این موضوع بسیار روشن است، زیرا تنها «عمل صالح» هشتاد و هفت بار به صورت‌های گوناگون مانند «العمل الصالح» «عمل صالحا» و «عملوا الصالحات» و «یعلمون الصالحات» و «نظیر این‌ها» وارد شده است. این ود میرساند نایت اسلام مسأله «عمل الح» متر از وجه ن ر «ایمان» نیست.

زیرا عمل صالح، نه تنها نشانه وجود ایمان در دل‌ها و مایه تجلی و درخشش آن در قلمرو زندگی است، و ایمان «عمل» و انجام وظیفه، بسان درخت بی بر است که فقط به درد سوختن می‌خورد نه برای تربیت و پرورش.

آری نه تنها چنین است، بلکه عمل صالح نسبت به ایمان، به منزله صالح نسبت به ایمان، به تنه و شاخه، به ریشه آن است، که هر یک در دیگری اثر متقابل دارد و وجود هر یک مایه تغییر دیگری است و آسیب پذیری یکی باعث می شود که آسایش پذیری دیگری نیز باشد. .

خداوند در آیه 2 سوره عنکبوت” أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَمْ لَا یُفْتَنُونَ ولی یا مردم چنین پنداشته اند که شرط را نمی کنند. مان و رامود

وَالَّذِینَ جَاهَدُوا فِینَا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَ اِنَّکَنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِینَ آنان که در راه ما هستند و همیشه به جان و مالش می روند و می کنند و می کنند. “بال دوم ایمان را عمل صالح بیان کرده است تا جامعه را برای انسان، بهشت ​​گرداند. کارکرد عمل صالح به ارتقای کیفی و بهبود سطح زندگی افراد جامعه کمک می‌کند. با این دیدگاه “عمل صالح”، باید مسئولیت اجتماعی فرد در جامعه چی ارکردی دارد.

مسئولیتی و عمل صالح در سنت خدا (ص) بویژه در پیامبر مدینه النبی عملی عملی پیدا کردن و ظاهری با الگویی از قرآن و پیامبر در حوزه خصوصی و حوزه عمومی نسبت به این مهم اهتمام جدی وجود دارد و در دوره بر پایی حکومت پیامبر. (ص) اهد وفایی سطح زندگی مردم در اسلام ستیم.

مسئولیت اجتما ردی درمقایسه ا مسئولیت اجتماعی روحی مفهومی دید اما دمتی ولانی دارد. راموده امام سن مجتبی (ع) ” مسئولیت اجتما ردی ا ایجاد موضع ال نسبت اثیر مثبت کردن دیگران و محیط رون از دایره خود استرا می باشد.

مسئولیت اجتما ا ارادی ل ده است و در نتیجه مسول این رابطه می‌تواند مسئولیت اجتماعی روحی و مسئولیت اجتماعی ردی است. اراد از نظر اجتماعی مسئولیترتر ده و در واکنش

مسئولیت اجتماعی در نقطه مقابل تفاوتی رار دارد؛ راه معضل ا ران در امعه دید، ر روند مسئول وظیفه ود

مسئولیت‌های اجتماعی از فعالیت‌های فرهنگی، اجتماعی، محیط زیستی و امور خیریه در هر سطح و طبقات جامعه، در قبال معضلات و اتفاقاتی که در جامعه رخ می‌دهد مسئول هستند و هیچ شرایطی این مسئولیت را ندارند. نمیود.

برای مسئولیت پذیری تنها شرکت در فعالیت های اجتماعی کافی نیست بلکه باید این مسئولیت به سبک زندگی فرد و بخشی از ارزش ها و سیستم اعتقادی وی تبدیل شود تا بتوان گفت این فرد از نظر مسئول اجتماعی است.

مسئولیت‌های اجتماعی گرچه امری کاملاً داوطلبانه بوده است و تنها خود باید نسبت به آن‌ها تصمیم گیری کند، اما باید به این نکته توجه داشته باشد که هر فرد الزامی را به ارمغان آورد و سر باز زدن آن به منزله کوتاهی و سهل انگاری تلقی می‌شود. لاوه ر این، ات ناشی از این سهل انگاری نیز ریبانگیر ود رد نیز واهد د.

مسئولیت را مشارکت در الیتای اجتماعی ارتقای و ودندگی افراد امعه مک میند. به بیان دیگر، فرد مشارکت کننده گرچه داوطلبانه و گاه بی چشم و تنها برای انجام وظیفه وارد عرصه می‌شود، اما در نهایت نتایج و نتیجه مثبت این سرمایه‌گذاری شامل حال او نیز خواهد شد.

زمانی که فرد با جمعیت بیشتری وارد عرصه مسئولیت اجتماعی می‌شود، با کمک، مشکلات مردم و جامعه را مرتفع و از عوارض ناشی از توسعه در زمینه‌های مختلف، اجتماعی، فرهنگی و … می‌شود و به این ترتیب جامعه کمتر متحمل رنج و عذاب است. سختی میوند.

جامعه‌ای که افراد و حاکمانش مسئولیت‌پذیر خواهند بود همیشه با مشکلاتی روبرو هستند و بالطبع پویایی و نشاط جامعه کاهش می‌یابد، یا بالعکس هر چه جامعه از پویایی و نشاط بیشتر بر خوردار باشد، مسئولیت پذیری اجتماعی فرد بیشتر باشد. لیل مسئولیت اجتماعی در امعه امروزی ما در مقابل امعه رب، اید در رفتار و ملکرد اکمان و نخبگان ستجو.

نتیجه اینکه در جامعه دینی با عقلانیت، آموزش و جامعه پذیری باید یک شهروند همیشه مسایل اجتماعی را به عنوان حیات اجتماعی خود می پذیرد و نسبت به مسئولیت های خود کوتاهی یا ساده نمی گری به تاثیری از تاثیر خود بر بهبود اوضاع آگاه است. و نیز نا ر نتیجه راهکارهای ر ارائه میود.

• ارتقاء میزان التزام مدنی با فراخواندن مدیریت حکومتی به رفتار توام با صداقت با مردم و مردم به مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی و شناخت صحیح ارزش‌های جمعی و ملّی در جهت ایجاد اجتماع.
• فراخوان آحاد جامعه به ديگرخواهي و نوع دوستي و در نظر داشتن حقوق اجتماعي و قانوني براي فعاليت هاي دگرخواهانه در فراشدهاي اجتماعي با آموزش نهادهاي اصلي اجتماعي، در جهت اجتماعي بيشتر كه نقطة مقابل فردي مفرط است.
• در نظر داشتن مشارکت ویانۀ اجتماعی در رنامه ریزی وسعهای در سطح رد، میانه، و لان.
• راهم ساختن سترهای اجتماعی و رویج رهنگ رآنی در میان ودیه
• افزایش کارایی و اثربخشی در تبلیغ جامعه با ارائه دادن مردم در سرنوشت اجتماعی-سیاسی و مناسب جهت سرمایه‌گذاری آحاد اجتماعی که مستلزم برنامه‌های درازمدت و اجرای مکرر وعده‌های دولتی و حکومتی است.
• افزایش احساس رفاه اجتماعی با رفع نیازهای اجتماعی و غیرمادی شهروندان به ویژه از ناحیۀ دولت و فعالیت های اقتصادی آن و کاهش محرومیت نسبی با حفظ نظام اصلاحی از نابرابری اجتماعی و کاهش هر چه بیشتر تبعیض های اجتماعی و شکاف بر اساس.

*مدرس دانشگاه