ارو- در اعماق یخچال های طبیعی گرینلند و قطب جنوب، محققان نشانه هایی از یک “سونامی” غول پیکر خورشیدی یافته اند که بیش از 9000 سال پیش به جو زمین برخورد کرده است. دانشمندان می گویند این ابرطوفان باستانی که توسط موجی از پلاسمای داغ و مغناطیس خورشید ایجاد می شود، بسیار بزرگتر از هر چیزی است که در تاریخ اخیر ثبت شده است.
به گزارش فرارو، دانشمندان می گویند که طوفان های خورشیدی جدید هر چند سال یک بار روی زمین اتفاق می افتند، معمولاً در زمان هایی که خورشید در اوج خود است، اما به نظر می رسد ابرطوفان های باستانی در مقیاسی کاملاً متفاوت و در فاز کندتر رخ داده اند. این به دلیل چرخه خورشیدی اتفاق افتاد. این یافته ها اکنون دانشمندان را نگران توانایی انسان برای پیش بینی زمان ادامه طوفان های خورشیدی در آینده می کند.
در سال های اخیر، دانشمندان بارها هشدار داده اند که ما هنوز به طور کامل برای طوفان خورشیدی به این بزرگی آماده نیستیم. کارشناسان هنوز به طور کامل درک نمی کنند که چگونه این رویدادهای نادر اما ویرانگر پیش بینی می شوند، و این مهم است زیرا زیرساخت هایی که ما تا به امروز ساخته ایم به اندازه کافی در برابر فروپاشی ژئومغناطیسی خورشید آسیب پذیر است. اگر یکی از این طوفان‌ها فردا رخ دهد، می‌تواند بر ماهواره‌ها و فضانوردان در مدار زمین تأثیر بگذارد، همچنین ترافیک هوایی، شبکه‌های برق و کابل‌های زیردریایی را کنترل کند و باعث سفر، خاموشی و قطع اینترنت جهانی شود که بازسازی آن ممکن است ماه‌ها طول بکشد. ،
برای مثال می توان به یک حادثه کوچک اشاره کرد که در سال 1859 اتفاق افتاد. در این سال، رویداد Carrington، که در واقع یک طوفان خورشیدی بسیار شدید بود، تمام سیستم های تلگراف را در اروپا و آمریکای شمالی خاموش کرد. این طوفان همچنین شفق های قطبی در سراسر جهان از استرالیا تا هاوایی و چین تا مکزیک را تحت تاثیر قرار داد. اما باید در نظر داشت که چه سطحی از فناوری توسط چنین طوفان هایی در سال 1859 آسیب دیده است. بنابراین به راحتی می توان فهمید که طوفان خورشیدی 1859 اگر امروز بود چقدر می توانست خسارت وارد کند.
اما آنچه 9000 سال پیش اتفاق افتاد می تواند بسیار خطرناک تر باشد. شعله خورشیدی یا پرتاب جرم تاج چیزی است که معمولاً باعث ایجاد طوفان خورشیدی می شود. مورد دوم زمانی اتفاق می افتد که خورشید حدود یک میلیارد تن ذرات پرانرژی را به فضا پرتاب می کند و اگر رویداد به اندازه کافی بزرگ باشد، این ذرات می توانند در کمتر از 15 ساعت به جو زمین برخورد کنند. این واکنش هسته های رادیواکتیو زیادی مانند کربن 14، بریلیم 10 و کلر 36 تولید می کند. بنابراین، ردپایی از این ایزوتوپ‌های خاص منجمد شده در یخ یا به دام افتاده در رسوب می‌تواند به ما کمک کند تا تاریخ رویدادهای سریع خورشیدی روی زمین را روشن کنیم. این داده ها همچنین ممکن است درک ما را از ترتیب و فراوانی این رویدادها افزایش دهد.
کلاهک های یخی که اخیراً از گرینلند و قطب جنوب تجزیه و تحلیل شده اند اکنون کشف شده اند که حاوی برخی از بزرگترین قله های تولید بریلیوم-10 و کلر-36 در گذشته های دور هستند. شواهد قویاً حاکی از آن است که یک طوفان شدید خورشیدی حدود 9125 سال پیش به زمین برخورد کرد. ریموند موشلر زمین شناس از دانشگاه لوند در سوئد گفت: «این یک کار تحلیلی وقت گیر و پرهزینه است. بنابراین وقتی شواهدی پیدا کردیم که نشان دهنده یک طوفان خورشیدی ناشناخته غول‌پیکر در طول دوره‌ای از فعالیت خورشیدی آهسته است، شگفت‌زده شدیم.
با توجه به نسبت ایزوتوپ‌های کلر-36 و بریلیم-10، این رویداد ممکن است بزرگتر از بزرگترین طوفان خورشیدی ثبت‌شده در سال 774 پس از میلاد باشد و ما قبلاً اثرات آن را در دیگر هسته‌های یخ کشف کرده‌ایم. درختان. به گفته نویسندگان مقاله، هر دوی این طوفان های باستانی بسیار بزرگتر از دهه 1950 بودند. بنابراین وقوع طوفان های خورشیدی با این بزرگی می تواند خطرات عظیمی را در آینده ایجاد کند، “تهدیدی که تاکنون برای جامعه ما دست کم گرفته شده است.”
ماشلر می گوید: «این طوفان های بزرگ در حال حاضر به اندازه کافی در ارزیابی «خطرناک» گنجانده نشده اند. مهم است که تحلیل کنیم این پیشرفت ها چه معنایی برای فناوری امروز دارند و چگونه می توانیم از خود در برابر آنها محافظت کنیم. در غیر این صورت، خورشید ممکن است ما را کاملا غافلگیر کند. نتایج این مطالعه در یک مجله معتبر طبیعت ارتباطات صادر شده.
منبع: Science Alert
ترجمه: مصطفی زرفی فرارو
