[ad_1]
مهاجرت نیروی انسانی به فضای بین‌الملل به سرعت در حال افزایش است و این سوال را مطرح می‌کند که آیا هنوز زمان برای ارتباط کسب‌وکارها با دنیای بین‌الملل وجود دارد؟ “اکنون زمان بین المللی شدن است” دومین پنل رویداد قهرمانان آینده است که در روز جمعه 3 دسامبر به این موضوع پرداخت.
کارشناسان این پنل بر این باورند که روند بین‌المللی شدن با سریع‌ترین سرعت پیش می‌رود و نمی‌توان انتظار داشت که کسب‌وکارها با روش‌های قبلی و عدم تعامل دوام بیاورند. اما گاهی اوقات ریشه عدم حرکت به سمت ارتباطات بین المللی عدم آگاهی، آگاهی و حتی تجربه در راه اندازی این گونه ارتباطات در مدل های کوچک است.
ژوبین علاقبند، مدیرعامل گروه سرمایه گذاری لیان، علیرضا کلاهی، رئیس اتاق بازرگانی ایران، فرزین فردیس، رئیس کمیسیون اقتصاد نوآوری اتاق تهران و البته امیر ناظمی، رئیس سابق سازمان فناوری اطلاعات ایران. در پنل دوم به بررسی عدم ورود کسب و کار ایرانی به عرصه بین المللی پرداختند.
ورود به دنیای بین المللی یک ضرورت اساسی است
اگر بخواهیم بین‌المللی‌سازی را تعریف کنیم، فکر می‌کنم این حوزه گسترده است و می‌تواند همه نوع فعالیت‌ها را در بر بگیرد، بحث تحریم‌ها همچنان پابرجاست.» به دلیل تحریم‌ها علیه ایران، تجارت ایرانی در کشورهای دیگر شروع کار آسانی نیست و گشایش حساب بانکی بین‌المللی و معامله با پاسپورت ایرانی تقریبا غیرممکن است.»
او گفت: «بنابراین وقتی صحبت از بین‌المللی‌سازی می‌شود، منظور شما این است که شما یک کسب‌وکار موفق در ایران دارید و می‌خواهید آن تجارت را در خارج از ایران توسعه دهید و کشورهایی که در حال حاضر می‌توانیم انتخاب کنیم بسیار محدود هستند.
الکابند ادامه داد: اگر کسب و کارها در انتخاب کشورهایی که می خواهند در آن توسعه پیدا کنند محدودیتی نداشتند و تصمیمات بر اساس اصول تجاری مشترک اتخاذ می شد، قطعا عراق و افغانستان در لیست نبودند. ، که باعث می شود ما در بین گزینه های باقی مانده موفق نباشیم.”
جمعیت زیاد با رشد اقتصادی پایین
بازار ایران آنقدر که ما فکر می کنیم بزرگ نیست؛ ما کشور بزرگی با 80 میلیون جمعیت در منطقه هستیم، اما واقعیت این است که رشد اقتصادی ما نزدیک به صفر است و تولید ناخالص داخلی ایران، ترکیه و عربستان سعودی است. یک سوم است.”
وی ادامه داد: کسب‌وکارهای بین‌المللی ممکن است به مرحله بلوغ رسیده باشند؛ کسب‌وکار بالغ، کسب‌وکاری است که فرآیندهای پخته و شفافی دارد و وقتی می‌خواهد کار دیگری انجام دهد، می‌فروشد، بلوغ می‌طلبد. و آزمایش بده.»
کلاهی با اشاره به حضور شرکت هایی مانند کاله و کوسم در بازارهای همسایه گفت: چنین حضوری تضمین کننده بقا است. بنابراین باید توجه داشت که داشتن پایگاه بین المللی می تواند بقای کسب و کار را به میزان قابل توجهی تضمین کند.»
وی خاطرنشان کرد: اگر کسب و کارها به حدی برسند که بتوانند در کشورهای دیگر شعبه داشته باشند، طبیعتاً اگر نیروی انسانی قصد مهاجرت داشته باشد، امکان ورود مجدد به یک شرکت ایرانی وجود دارد. در این شرایط، تهدید بزرگتر به فرصت تبدیل خواهد شد.»
ما تجربه ای در مواجهه با نژادهای دیگر نداریم
فرزین فردیس، رئیس کمیسیون اقتصاد نوآوری اتاق تهران گفت: یکی از مشکلات اصلی ناتوانی ما در برقراری ارتباط بین المللی این است که یاد نگرفته ایم با دنیا برخورد کنیم. ما در دوران تحصیل در مدارس و دانشگاه ها همکلاسی غیرایرانی نداشتیم و یاد نگرفتیم که کشورهای مختلف در فرهنگ ها، تحلیل ها، قضاوت ها، ترجیحات و… تفاوت هایی دارند. ما در حال حاضر این مکان را در شرکت‌هایمان نداریم.»
فردیس همچنین در بخشی دیگر از توضیحات خود گفت: در روند کاری شرکت ها عدم همکاری وجود دارد، اصلاً نمی توان با قدرت های خارجی همکاری کرد، چند شرکت و گروه ایرانی کارمند بین المللی دارند، پس ما هستیم. بزرگ‌ترین جهان.» تعامل و کار با بقیه را از کجا یاد می‌گیریم؟ «بنابراین، جدای از مسائل مالی و تحریم‌ها، ضعف داخلی داریم که آن هم به دلیل تحریم‌های داخلی است».
به گفته فردیس، تغییر جمعیت شناسی شرکت ها یک راه حل است. بنابراین این روش باعث گسترش فرهنگ جهانی در شرکت های ما خواهد شد. ترس از درگیری در سازمان باید کنار گذاشته شود و به پیشرفت بین المللی بیشتر توجه شود.
حرکت به سمت تغییر
امیر ناظمی، رئیس سابق سازمان فناوری اطلاعات ایران در این باره می گوید: «پاسخ ابتدا فرآیند نظارتی و سپس عدم ارتباط بین المللی است که منجر به رکود سیستم نوآوری می شود». کشور.”
آخرین رتبه ما در سال 2020 67 بود.
وی تصریح کرد: در تفسیر این مشکلات روی دو محور اصلی قرار می‌گیریم، ساختار نهادی یا مقررات و بین‌المللی شدن مهم‌ترین محورها است و بدترین شاخص‌های ما در این زمینه‌ها است؛ شرکت‌های بزرگ در ایران واحد تحقیق و توسعه ندارند. واحد تحقیق و توسعه شرکت های بزرگ جهانی را ندارید، به این معنی است که شما از فرصت مشارکت در نوآوری محروم هستید و یک فرد شایسته و خلاق نمی تواند در بازار جهانی حضور داشته باشد.
ناظمی ادامه داد: صادرات کالاهای خلاقانه و سرمایه گذاری مستقیم خارجی نداریم، بنابراین ضعف نوآوری ما در این زمینه است. قبول دارم که تحریم ها اولین مشکل ماست، اما اگر تحریم ها نبود، آیا آنقدر قوی بودیم که مشارکت کنیم؟ ما در جامعه‌ای متنوع زندگی نمی‌کنیم و این توانایی ما در برقراری ارتباط را کاهش داده است.»
ناظمی تغییر چارچوب فکری را موضوعی مهم در شرایط فعلی عنوان کرد و گفت: وقتی نداریم تنها راه ارتباط مهاجرت است و در واقع مهاجرت محصول فضای فعلی است.
به گفته ناظمی ما در هر زمینه ممکن توسعه داشته ایم. واقعیت این است که ما دیگر ظرفیت توسعه در حوزه های دیگر را نداریم.
ناکارآمدی نیروی انسانی در مهارت های نرم
الکابند با تاکید بر اینکه ریشه مشکل در تحریم هاست، گفت: به هر حال استفاده از نیروی انسانی و سرمایه خارجی یک ضرورت جدی است که ما حتی فعالان اکوسیستم مدت هاست در مقابل آن مقاومت کرده ایم. ما در حال حاضر ظرفیت دعوت نیروی انسانی خارجی به کشور را در شرایط عادی نداریم.»
کلاهی با بیان اینکه سرمایه گذاران خارجی ادبیات متنوعی را وارد می کنند، گفت: یکی از دلایل رشد کالاهای دیجیتال، ارتباط با شرکت های چندملیتی است. واقعیت این است که فرهنگ تجارت بزرگ هنوز در ایران وجود ندارد. بنابراین این الزام باید در نظر گرفته شود. دسترسی به شرکای بین المللی به میزان قابل توجهی گسترش خواهد یافت.
به گفته وی، بستن درهای کشور در نهایت چیزی جز تبدیل کشور به کره شمالی نخواهد بود.
فردیس همچنین با اشاره به اینکه ویژگی های اعضای هیات مدیره شرکت های بین المللی مورد توجه جدی قرار گرفته است، این روند را راهی برای ارتقای جایگاه شرکت ها عنوان کرد و افزود: این امر باید مورد توجه قرار گیرد و باید مورد توجه قرار گیرد. بخش خصوصی باید قبل از دریافت راه حل از دولت، با نهادهای دولتی راه حل ارائه کند.»
این اظهارات زمانی مطرح شده است که وی معتقد است تشکل ها و نهادهای صنفی آنچنان که باید ظرفیت مشورت با نهادهای دولتی را ندارند.
ناظمی در سخنان پایانی با تاکید بر اینکه توسعه با الگوی استبدادی امکان پذیر نیست، گفت: اصطلاح رقابت یا مزیت رقابتی با خوداتکایی در تضاد است. امکان داشتن مزیت رقابتی در همه بخش ها وجود ندارد. بنابراین با گفت‌وگوی دوطرفه، واردات و صادرات باید با هم توسعه یابد.»
به گفته وی تفاوت آلمان با سایر کشورها این است که با جذابیت همکاری، واردات و صادرات را به درستی می پذیرد. در نهایت، واردات را نمی توان به آزادی تقلیل داد.
[ad_2]
