[ad_1]
هیچ ارواح، هیچ شیاطین، هیچ زن با موهای بلند در صورت انسان وجود ندارد. داستان در خانه ای متروک و تسخیر شده یا جنگلی تاریک و مخوف اتفاق نمی افتد، هرچند که می توان آن را ترسناک ترین فیلم سال نامید.
استفان کرم بر اساس نمایشنامه موفق خود، فیلم انسان را نوشته و کارگردانی کرد. داستان درباره خانواده بلیک است که برای روز شکرگزاری در جنوب منهتن گرد هم آمده اند. اما وضعیت در بین اعضای خانواده خوب نیست.
دیدرا (جین هودیشل که به طرز شگفت انگیزی نقش خود را در درام تکرار می کند) و اریک (با بازی اندرو شیور) راه طولانی را برای دیدن دخترشان بریجید (بانی فلدشتاین) طی کرده اند. بریجت در آپارتمان جدیدش با دوستش ریچارد (استیون ین که بیشتر به خاطر نقشش در فیلم مردگان متحرک شناخته می شود) زندگی می کند. اما برای این سفر طولانی، تمام مهمان‌ها شامپاین ارزان قیمت و یادداشت‌های تشکر خشک و خالی در فنجان‌های پلاستیکی است. امی (شومر)، خواهر بزرگتر بریجت، به دلیل جدایی از همسرش و مشکلات مختلف در شغلش، هنوز در شرایط سختی به سر می برد و مومو (مادر شوهر یون) از زوال عقل رنج می برد و نیاز به مراقبت دائمی دارد.
ترکیبات توصیه شده:نقد فیلم چرخش اشتباه – Road To Destruction Slasher Wrong Turnبازگشت به جنگل های ویرجینیا هنوز امن نیست
به طور کلی، خود آپارتمان اوضاع را بدتر کرده است: خانه های کوچک با دیوارهای نازک و کم نور که احتمالاً برای افراد مبتلا به کلاستروفوبیا (ترس از فضاهای باریک) آزاردهنده است. هر یک از اعضای خانواده سرگرمی ها و حرفه هایی دارند که می خواهند بار را از روی سینه خود بردارد. و این ترس و تنش جمعی است که به نظر می رسد محیطی آشفته و متلاطم ایجاد کرده است.
فضای سنگین و پر هرج و مرج تئاتر اکنون با نسخه سینمایی چند برابر شده است و تصویر بعد از ظهر سخت یک خانواده آمریکایی را به چیزی ترسناک و عجیب تبدیل می کند. نماهای کلوزآپ از ویژگی های فرسوده آپارتمان طولانی تر از حد معمول هستند – ترک در سقف، لکه های آب روی دیوارها و توپ های رنگی که به نظر می رسد ترکیده اند. طراحی صدای انسان ستاره ای غیرمنتظره است که به لطف یکی از برندگان اسکار (Skip Lucy) نمی توان آن را از دست داد. آپارتمان نسبت به شهر که بسیار عجیب و غریب و ساکت است قابل سکونت است و گاهی صداهای ناگهانی و ترسناک از خانه همسایه ها به گوش می رسد.
این فیلم یک روز قبل از روز شکرگزاری در Showtime و در سینماها نمایش داده شد، اما اصلا ساده نیست و خانواده پسند است. به هر حال، این فقط یک فیلم درباره یک خانواده ناکارآمد نیست، بلکه یک کالبد شکافی استادانه از این اختلال است. سیاه پوستان یک چیز مشترک دارند – کجا هستند، با چه کسی و چمدان مخفی که باید باز کنند، اما جرات ندارند. به نظر می رسد همه دارند خفه می شوند: اریک کابوس های مکرر می بیند، دیدرا مورد قدردانی قرار نمی گیرد و بریجت مشتاق است استقلال خود را به والدینش ثابت کند. همه آنها از اتاقی به اتاق دیگر حرکت می کنند، انگار به دنبال مکانی برای استراحت اعصاب و افکار عصبی خود هستند.
اما شدیدترین تنش در انسان ها از آنجا ناشی می شود که هر یک از اعضای خانواده به روش های مختلف به دنبال سرکوب ترس خود هستند، در حالی که این ترس پس از مدتی با وحشیانه ترین رفتار خود را نشان می دهد. اریک زمانی که سرانجام جزئیات کابوس خود را که ریشه در خاطرات 11 سپتامبر دارد، فاش می کند، مورد تمسخر قرار می گیرد. بریجت از دست والدینش به خاطر کمک نکردن به هزینه اقامتش در شهر عصبانی است و در نتیجه مدام مادرش را به خاطر خوردن او مورد تمسخر قرار می دهد، حتی اگر می داند چنین چیزهایی او را ناراحت می کند.
امی که نمی‌خواهد دیگران به مشکلات زندگی‌اش توجه کنند، به شوخی می‌گوید که در خانواده «درد و اندوه زیادی» وجود دارد – طنزی که در نهایت در ذهن همه آنها ریشه دوانده است. سیاه پوستان از یکدیگر مراقبت می کنند، اما رفتار آنها نسبت به یکدیگر ظالمانه است و لقمه ای را که فقط از نزدیک ترین اعضای خانواده می آید، می گیرند.
ترکیبات توصیه شده:بهترین آهنگ های استفاده شده در فیلم های ترسناکهماهنگی وحشت
طرح فیلمنامه استیون کرم چندان پیچیده نیست و کل داستان به یک بعد از ظهر محدود می شود، اما کارگردانی عالی و بازیگران شگفت انگیز The Human را به یک ماجراجویی سورئال و عجیب تبدیل کرده است. همانطور که همسایه ها از در ورودی عبور می کنند، سایه هایی می اندازند که آنها را شبیه ارواح می کند. دوربین مدام از زوایای مختلف روی چهره شخصیت ها تمرکز می کند و گویی می خواهد حالت درونی آنها را برای شما به تصویر بکشد. چراغ ها خاموش می شوند، شب به سرعت در داخل آپارتمان می گذرد و قسمت پایانی فیلم لحظاتی از تاریکی کامل را می بیند. در این اوج دراماتیک، کرم فاش می‌کند که سیاه‌پوستان تسخیر شده‌اند – اما نه توسط آپارتمان‌ها یا ارواح، بلکه توسط یکدیگر.
The Humans Horror چیزهای زیادی در مورد صمیمیت زندگی خانوادگی می گوید. پویایی متزلزل، جنبه‌های تهاجمی و ارزیابی‌های بی‌ملاحظه اعضای خانواده ممکن است ساده تلقی شود، اما کارگردان با استفاده از ترفندهای فیلمسازی در ژانر وحشت، متوسط بودن را به چالش می‌کشد. او می خواهد بگوید که “ترس” اصلی این است که یکی از اعضای خانواده به چنین محیط سمی عادت کرده است.
در پایان The Human، بریجت و ریچارد نفس راحتی کشیدند. با ایستادن در بالای ساختمان، آنها در نهایت می توانند رنگ های بنفش و قرمز غروب خورشید را ببینند، که آپارتمان از انعکاس آن جلوگیری می کند. آسمان گسترده است و آنها خسته اما آرام به نظر می رسند. گویی از خانه ای متصرف فرار کرده اند و آزاد شده اند. بریجت و ریچارد احتمالاً باید مدتی آنجا بمانند و به وضعیت وحشتناک خانواده فکر کنند، اما خیلی زود به طبقه پایین باز خواهند گشت. وقتی به کابوس خود عادت می کنید، متوجه نمی شوید که باید از خواب بیدار شوید.
ترکیبات توصیه شده:بهترین فیلم های کوسه برای تماشای تابستانخونی که از آرواره ها به دریا می ریزد
[ad_2]
